خدا هم منتظر اوست...

سلام بر تو هنگامی که قیام می کنی!

باز هم آدینه...باز هم فراموشی...باز هم غروب...و باز هم بی تو...

وای بر من...

وای بر من که جای خالی حضورت را با فراموشی پر کردم...

وای بر من که غریبانه ترین لحظات به یاد تو بودن را به بی بهاترین بازیچه های خاکی! فروختم...

و دلم را...امیدم را...به ناچیزترین ها نابود کردم...

کاش می دانستم چه می کنم...

وای بر من که غریب ترین زمینیان را جایگزین قریب ترین یار آسمانی کردم...

ای به بلندی آسمان...ای به خوش صدایی جویبار...ای دلنشین همچو باران بهاری...ای همیشه با من!

می دانم...می دانم که هنوز اندکی از یاد تو را در دل دارم...

و امید دیدارت را با همین چشمان آلوده به نگاه! در سر می پرورانم...

گناه من است ، نادیدن تو... دیدار توست ، بهانه ی انتظار...!

گناه تو نیست ، فراموشی من... یاد تو را درست همان جا که محتاج آنم به گوشه ای پرتاب می کنم...

وای بر من که خام ترین اندیشه ها را در سر داشتم...

وای بر من اگر تو را نداشته باشم...

وای بر من اگر دلتنگ تو نباشم...

من که محکومم به فراموشی... به جرم بی لیاقتی !!!

بیا که هنوز اندکی از تو در دل بیتاب این بی قرار باقی ست...

بیا تا هنوز تمام تو را...تمام نور بی همتای تو را به باد فراموشی و حسرت نداده ام...

بیا تا هنوز جرعه ای از جام جانم از چنگال ویرانگر زمان محفوظ مانده...

تا بودنم معنی دار است بیا مهدی...! تا معنی بودنت را درک کنم...!

منتظر باشیم . . .