پرواز

« بسم الله السلام »

تو پرواز می دانی ؟

تو می گویی شور کدام عاشق تماشایی ست ؟! شوق کدام زندانی تماشایی ست ؟!

من که می گویم هر چه مربوط به تو و مهر شیرین تو باشد تماشایی ست !

اما ...

من می گویم شور عاشق زمین و اشیاء بی خاصیتش اصلا تماشایی نیست .

شوق زندانی محدود در زمین و محدوده های به ظاهر نامحدودش هم برایم هیچ جذابیتی ندارد .

دلم می خواست محدود در بی نهایت آسمان ها باشم که اگر نبودی خدا خلق شان نمی کرد .

کاش پرواز را از یاد نبرده بودم . تو هنوز و همیشه پرواز می دانی . کاش تو را هم از یاد نبرده بودم .

نقش نگاهت بر صفحه ی دلم بود . اما ...

 
تو از کجای آسمان به من خیره شدی ؟ از کدام ستاره برایم نور می فرستی ؟

کاش حجم کلمات کمتر از این بود ...

می دانی مهربان ! من می دانم که هیچ کس جز تو حرمت اشک های مرا نگه نمی دارد .

اشک هایی که از سر تقصیر ، به حال خودم ، جاری است . یا حتی اشک هایی که  ...

چه قدر تو غریبی نازنین ! پست ترین ها و حقیر ترین ها جای تو را در دل ما می گیرند و ما بدون

گوشه چشمی به بغض تو ، به بیراهه ی خاکی و پر خس و خاشاک خود ره می سپاریم .

حتی زخم های عمیق و کاری ِ وجود مان ، ما را نمی آزارد . با افتخار به پشتکارمان تکیه

می کنیم !

مهربانم ! دلم از دوری ات به دور ترین نقاط مبهم کهکشان بی تابی پرتاب شده .

استاد می گفتند کهکشان ما جزء کوچکی از کل هستی است . شاید یک ده هزارم آن .

می دانم که تمام راه های آسمان را می شناسی . می دانم روزی هزار بار به تمام کهکشان ها

پر می کشی . می دانی بی تابی را کجا می توانم گم کنم ؟

حتما جایی هست که بتوانم جایش بگذارم !

...

این روزها زیاد اشک می بینم . تو کجا هستی وقتی اشک کودکان پاک و بی گناه جاری است ... 

...

نمی دانم با این همه قصور باز هم می توانم آرزو کنم زودتر بیایی ...

.

.

.

" ... ای غریب افتاده ی برگشته روز 
                                               

                                               کار دارد با تو این هجران هنوز ... "

.

.

.

مرا پرواز می آموزی ؟!

مرا بال و پر پریدن می دهی ؟!

یا حق ...