حقیقت

به نام او...
سخنی چند با پیروان و منتظرین حقیقی حضرت مهدی (عج)
زمان غیبت حضرت مهدی (عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف) دوران امتحان و سختی و مشکلات برای مؤمنین است، امتحانی سخت و جانفرسا که اکثر منتظرین آن حضرت در آن مردود شده و دست از امام خویش بر می‌دارند و چه بسا ممکن است در زبان مدعی انتظار حضرت باشند ولی آنچه مهم است عمل و درون انسان است.
آیا ما به آن گونه هستیم که هر لحظه صدای قیام حضرت بلند شد، به یاری او بشتابیم و هرگز از اعمال خود در مقابل حضرت شرمنده و نگران نباشیم. آیا هم اکنون قلب مقدس آن حجت یگانه‌ی خداوند از ما و کرداد ما راضی است و به راستی ما منتظر او هستیم؟ آیا عدالت او را خواهیم پذیرفت، اگر بر جان ما و اولاد ما و زندگی و روش و اقتصاد ما خرده بگیرد و فشار آورد؟ آیا تا چه مقدار او را خواهیم پذیرفت؟
بسیاری از افراد ضعیف‌النفس در بحران‌های انقلاب اسلامی و مشکلات و مصائب اجتماعی و اقتصادی آن، مأیوس و منحرف شدند و با این‌که هرگز حتی در ذهن خودشان نیز خطور نمی‌کرد که روزی فرا رسد که دفاع آن‌ها از انقلاب اسلامی کم‌رنگ گردد. و آیا این یک نمونه‌ی واضح از انقلاب بزرگ جهانی حضرت حجت علیه‌السلام نیست؟
آن‌ها که با هزاران گناه و فساد خود را منتظر آن حضرت می‌دانند یا خود را فریب می‌دهند و یا این‌که امام زمان علیه‌السلام را نشناخته و عدالت او را متوجه نیستند.
آن‌ها اگر حضرتش را عادل بدانند می‌دانند اگر حضرت ظهور نماید با گنه‌کاران و منحرفین برخوردی قاطع خواهد داشت و هرگز با تسامح و تساهل با آن‌ها برخورد نمی‌کند، آن‌ها که اکنون در مقابل اجرای احکام الهی جبهه می‌گیرند و ناخشنود هستند، چگونه خود را منتظر حضرت مهدی می‌دانند؟ حضرت بیاید چه کند؟ طبق خواسته‌های ما حکم کند هر چند خواسته‌ی ما موافق عدالت و اسلام نباشد؟ آری، هرگاه بدانند که حکومت حضرت مهدی همان حکومت اسلام ناب محمدی است هرگز در تشکیل آن عجله نمی‌کنند، همچنان که برخی از همین افراد اگر حقیقت اسلام را می‌دانستند هرگز با انقلاب اسلامی همراه نمی‌شدند.
آیا نه این است که افراد مفسد و جانی و خطاکار از دادگاه عدالت و قاضی واهمه دارند؟ پس بهتر است اول خود را به گونه‌ای بسازیم که مطمئن باشیم قیام و ظهور حضرت مهدی و حکومت عدل او بر ضرر ما و سبب توبیخ خود ما نخواهد شد، اگز چنین است خود را اصلاح کنیم و آنگاه منتظر حقیقی آن حضرت باشیم...
از کتاب پیشگویی‌های امام علی (علیه‌السلام) اثر محمد نجفی یزدی 

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی
به کسی جمال خود را ننموده‌ای و بینم 

همه جا به هر زبانی بود از تو گفتگویی 

به ره تو بس که نالم ز غم تو بس که مویم
شده‌ام ز ناله نایی، شده‌ام ز مویه مویی  

عذر تقصیر مهدی جان........

 یا حق...