میان این دو انتخاب!

بسم الله الرّحمن الرّحیم

سلام

تو را...فقط با نام هایت می شناسیم!!!
ای تنها پناه لحظه های تنهایی و بی پناهی مان!
ما را ببخش که هراز گاهی که درمانده می شویم و تو را وسیله قرار قرار می دهیم برای استجابت
دعاهایمان  نهایت منتظر بودن مان در این خلاصه میشود که دعا می کنیم :
"ولا تنسا ذکره و انتظاره و الایمان به وقوه الیقین فی ظهوره و الدعا له و الصلوه علیه"
می بینی آقایم؟
حتی برای به یاد داشتنت هم باید دعا کنیم باید دعا کنیم تا به تو ایمان بیاوریم!!
شرمنده ایم که باید بگوییم :تو را گم کرده ایم !
و البته تنها افتخارمان همین است که گمشده ی کوی یوسف زهرایی!این بار یوسفی گم نگشته پس برایمان دعا کن تا برای فرج خودمان دعا کنیم!
تا بدانیم بر سر سفره ای که مدتهاست ریزه خوار انیم هنوز صاحب خانه نیامده است !
تا بفهمیم از بی گناهی ما نیست که بلایی نمی اید .گناه ما این است که "و ما کان الله لیعذبهم و انت فیهم"را فراموش کرده ایم.

مولای من!
دعا کن تو را با وجود تمام بد عهدی هایمان صدا بزنیم و مقیم کوی انتظارت شویم که تو بر ما از خودمان مشتاق تری!

دعا پشتِ دعا برای آمدنت ،

گناه پشتِ گناه برای نیامدنت ،
دل درگیر ، میان این دو انتخاب؛

کدام آخر؟ آمدنت یا نیامدنت؟!

پ.ن

نویسنده ی مطلب ناشناس بود اما حرف هایش کاملا آشناست...