.:. بسم الله .:.
ای که از نور رخت جلوه ایزد پیداست
پ.ن : اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج ...
.:. بسم الله .:.
قطعه گمشده از پر پرواز کم است ....
یازده با شمردیم و یکی باز کم است ...
این همه آب که جاریست نه اقیانوس است ...
عرق شرم زمین است که سرباز کم است ...
.
.
.
پ.ن : اینکه لحظات حساس زندگیم صدا می زنی منو ، اینکه از اعماق سیاهی های زندگیم دست منو می گیری ... اینکه میون این همه دروغ و نفرت ، لبخند میزنی به زندگیم ... همه و همه اش رو ، دوست دارم و روزی هزار بار دوره کنم ... شاید حافظه ام تقویت شه ، برای بیادتو بودنم ... ایام شیرینتون نزدیکه آقا جان ... لایق بدون مارو ... شاید سعادتمند دیدارتون بشیم ...
چه طولانی شده است این سه شنبههای سرگردان و جمعههای تکراری! شاید اگر دلها، دست شوند و دستها، یکی شوند و تا ماه، تا خدا، بال و پر بگشایند، آفتاب نگاهت از پشت ابرهای غفلت طلوع کند!
ما که سالیان سال است، چشمها را نذر آمدنت به پنجره فولاد ضامن آهو دخیل بستهایم. کز کرده در ایوان طلایش، با بغض فروخورده جمکرانی، غروبهای دلتنگ را حواله فردا میکنیم و فرداها چشم به راهیم تا اندوه سخت سالهای سردِ بیتو سپری شود
"اللهم عجل لولیک الفرج"
به نام خدا...
«بدانید خاندان محمد (صلیالله علیه و آله و سلم) همچون ستارگان آسمان هستند، که هرگاه ستارهای غروب کند، ستارهی دیگری طلوع نماید. گویی [میبینم که در زمان ظهور مهدی (علیهالسلام)] خداند نعمتهایش را بر شما کامل نموده، و شما را به آرزوهایتان رسانده.»
نهجالبلاغه، خطبهی صد
به امید ظهور دولت دوست...
به نام خدا...
امام جواد (علیهالسلام) فرمودند:
«بر شما باد به تحصیل علم و معرفت، چون فراگیرى آن واجب و بحث پیرامون آن مستحب و پرفایده است. علم وسیلهی کمک به دوستان و برادران است، دلیل و نشانهی مروّت و جوانمردى است، هدیه و سرگرمى در مجالس است، همدم و رفیق انسان در مسافرت است؛ و انیس و مونس انسان در تنهایى مىباشد.»
(حلیةالابرار: ج 4، ص 599، س 11.)
پیشاپیش تبریک...
به امید ظهور دولت دوست...
«رجب نام نهرى است در بهشت از شیر سفیدتر و از عسل شیرینتر. هرکس یک روز از ماه رجب را روزه بگیرد خداوند از آن نهر به او مینوشاند.»
(وسائل الشیعه ج 7 ص 350 ح 3)
پ.ن: چند رجب بر ما گذشت و بینصیب ماندیم... این رجب را دریابیم...
به امید ظهور دولت دوست...
به نام خدا...
آسمون آبی و تمیز بود. تیکههای سفید ابر رو از پنجرهی اتاقم میدیدم که آروم حرکت میکردن. سرعت حرکت ابرها بیشتر شد. انقدر که در عرض 2-3 ثانیه از آسمون حیاط خارج میشدن. یهو یه تیکه ابر سبز اومد و سریع رد شد. یه عالمه آدم اومده بودن توو اتاقم که از پنجره این صحنهها رو تماشا کنن.
ابر سبز خیلی زود از حوزهی دیدمون خارج شد، اما احساس میکردم هنوز قراره چیزهای عجیبتری ببینیم، برای همین مامان رو با صدای بلند خبر کردم. راستش اون تیکه ابر سبز با اینکه برام جالب و قشنگ بود، اما منو ترسونده بود، چون یاد HAARP افتاده بودم...
هنوز ابرها با همون سرعت رد میشدن. بعد از اون ابر سبز، چند تا ابر سیاه به شکل مستطیلهای کمعرض و نامرتب رد شدن. یاد مقالهای افتادم که سال 86 توی روزنامه خونده بودم، که قبل از زلزله، ابرهای سفید به شکل بلند و نازک اطراف گسل دیده میشدن (البته این فقط یه نظریه بوده که ثابت نشده بود!). دلهرهم بیشتر میشد.
احساس میکردم همهی مردم دنیا دارن این صحنهها رو تماشا میکنن. دیگه توو اتاق من نبودیم. توو یه فضای باز بودیم.
بعد از همهی اینا، وقتی توجه همهی مردم به آسمون جلب شده بود، ابرهای سیاه که معلوم بود پر از بارون هستن، منظم و با وضوح کامل، آیههای قرآن رو توی صفحهی آبی آسمون مینوشتن... دیگه نمیترسیدم. از شوق گریه میکردم.
کلمهای که کاملاً یادمه «الحَقّ» هست که توی آیهها درشتتر نوشته میشد...
حال و هوای مردم جالب بود. بعضیا به سجده افتاده بودن. بعضیا گریه میکردن. بعضیا مات و مبهوت فقط تماشا میکردن. بعضیا با خوشحالی میگفتن «این یکی از اصلیترین نشانههای ظهوره! امسال دیگه سال ظهوره!».
خواب شیرینی بود... همین دیشب دیدمش... :)
پ.ن: ولادت حضرت زهرای مرضیه (سلامالله علیها) رو به آقا امام زمان (عج) و همهی دوستان آدینهای تبریک میگم. روز مادرهای عزیز هم نیز مبارک. انشاءالله همیشه سالم و شاد و سرزنده، بالای سرمون باشن... الهی آمین.
به امید ظهور دولت دوست...