دینداری غریبانه

* به نام خدا *

اوضاع زمان غیبت یک اوضاع آرام و بی دردسر نیست . شرایط به گونه ای است که انسان نباید از خطراتی که دینش را تهدید می کند , غافل شود . غفلت از این امر همان و از دست رفتن دین همان . انسان باید به مصلحت خودش بیندیشد و مشکلات زندگی او را از سعادت خویش غافل نسازد . به تعبیری که در روایات آمده است ، باید دینش را بگیرد و فرار کند . یعنی از مقابل دشمنانی که به اشکال مختلف می خواهند به دین او لطمه وارد کنند بگریزد . هر کسی ، توانایی مقابله و از پا در آوردن دشمن را ندارد . حفظ خود بیش از هر چیز دیگری اهمیت دارد .
امام جواد « علیه السلام » می فرمایند : " بعد از مرگ پسرم علی ( حضرت هادی « علیه السلام » ) نوری ظاهر می گردد ( یعنی حضرت عسکری « علیه السلام » ) . سپس نور پنهان می گردد ( زمان غیبت امام دوازدهم « علیه السلام » ) . پس وای بر کسی که به شک و تردید افتد ! و خوشا به حال آن غریبی که دین خود را بردارد و فرار نماید ! "
در زمان غیبت ، غریبانه زیستن انسان را در برابر انحرافات بهتر حفظ می کند . این صفتی است که مؤمنان از امام غریب خود – حضرت بقیة الله ارواحنا فداه – به ارث می برند .
اینها گوشه ای است از تصویر دینداری در زمان غیبت امام « علیه السلام » از دیدگاه احادیث اهل بیت « علیهم السلام » . با توجه به وجود این مشکلات ، باید دید راه چاره چیست و چگونه می توان از این خطرات گریخت و جان سالم به در برد . 

ادامه دارد ...

از کتاب معرفت امام عصر « علیه السلام »