نقش امام زمان علیه السلام در دوران غیبت

 

شاید برخى چنین بیاندیشند که اکنون در دوران‏ غیبت، امام زمان سلام الله علیه هیچ نقشى در هدایت مردم ندارد و هیچ ‏استفاده  ‏اى از وجودش نیست و العیاذ بالله ولى این گمان باطلى است چراکه زمین بدون حجت هرگز نمى‏ ماند «لولا الحجه لساخت الارض باهلها; پس بایدهمواره حجت ‏خدا بر روى زمین و در میان مردم باشد.» ولى اکنون که امام‏ما غایب است چگونه از حضرتش بهره مى ‏گیریم؟ این همان سوالى است که جابربن عبد الله انصارى از رسول خدا صلى الله علیه و آله کرد که: «هل‏ ینتفع الشیعه بالقائم فى غیبته؟; آیا شیعیان در دوران غیبت از وجود قائم ‏علیه السلام استفاده مى ‏کنند؟»

حضرت رسول صلى الله علیه و آله فرمود:

«اى والذى بعثنى بالنبوه، انهم لینتفعون به، و یستضیئون بنور ولایته فى ‏غیبته کانتفاع الناس بالشمس و ان جللها السحاب.;آرى به همان خدایى که‏مرا به پیامبرى مبعوث فرمود سوگند، که شیعیان از وجود او بهره و از نورولایتش در دوران غیبتش پرتو مى‏گیرند چنانکه مردم از آفتاب بهره مى‏برند هرچند پشت ابرها پنهان شده باشد.»  

  

یا حق

اهمیت امامت‏

 

 شیعه با اعتقاد به امامت گره خورده است و با این طرح، راه خویش را در تاریخ آغاز کرده و در این راه رنج‏ها برده است، تا آن‏جا که به اعتراف برخی محققان آن‏قدر که در این راه شمشیر کشیده شد و جان‏فشانی شد، در هیچ برهه‏ای از زمان و در مورد هیچ یک از دیگر آموزه‏های دین، شمشیر زده نشده و جان‏فشانی نشده است.

 این جان‏فشانی و اهتمام، از آن‏جا برخاسته که به گفته‏ی قرآن، امام مکّمل دین و متمّم همه‏ی نعمت‏هایی است که خداوند در هستی قرار داده است.رسول‏صلی الله علیه وآله آن‏قدر که به این امر سفارش می‏کرد به هیچ‏یک از امور دیگر سفارش نمی‏کرد و آن‏قدر که برای این مهم از اولین روزهای دعوت علنی تا آخرین لحظات عمرش در بستر بیماری، گام برمی‏داشت و اقدام می‏کرد، برای هیچ کار دیگری اقدام نمی‏کرد و زمینه‏سازی نمی‏نمود.

 امروز و در این نسل، ما امامت را پذیرفته‏ایم، ولی هنوز برای بسیاری از ما، طرح امامت و در نتیجه، بحث امام زمان (عج) گنگ و مبهم می‏باشد و به صورت میراثی از آن پاسداری می‏شود. میراثی که هنوز عمق و ضرورتش را نچشیده‏ایم.

 طرح‏هایی که امامت را برای چند نسل بر اساس نص و سنت می‏گیرند و سپس شورایی حسابش می‏کنند. و طرح‏هایی که امامت را در حد رهبری تفسیر می‏کنند و شرایطش را حذف می‏کنند، خواه از نسل علی‏علیه السلام یا دیگری و طرح‏هایی که امامت را موروثی و سلطنتی و نور چشم بازی خیال می‏کنند. و طرح‏هایی که امامت را غیرقابل تحلیل می‏شناسند و بر اساس تعبد با تمام ابهامش باورش می‏کنند. تمام این طرح‏ها، امامت را نفهمیده‏اند و جایگاه و بنیادهایش را نشناخته‏اند و در تاریکی تیر انداخته‏اند.

 شاید این همه تفسیر و تأویل از آن‏جا مایه می‏گیرد که ما حکومت‏ها را در همین اشکال موجود دنبال می‏کنیم و در میان همین سیستم‏ها نقد می‏زنیم و از آن‏جا که هیچ‏کدام از این‏ها با امامت نمی‏خواند یا از کنار آن می‏گذریم یا آن را تخفیف می‏دهیم تا مورد قبول روشنفکران قرار گیرد.

 شاید این گمان‏ها از این‏جا برخاسته‏اند که ما امامت را مبهم طرح کرده‏ایم و آثار و مرزها و اثراتش را نشان نداده‏ایم و این طرح حکومتی را جدی نگرفته‏ایم.

 اگر ما جایگاه امامت را بشناسیم و ضرورتش را لمس کنیم، بر اساس همان ضرورت، وجود امام زمان (عج) را احساس می‏کنیم و از زیر بار اشکال‏های بنی‏اسراییلی، آزاد می‏شویم و بر اساس همان ضرورت و احساس به عشقی از امام می‏رسیم. آن هم نه عشقی ساده و سطحی، که عشق شکل گرفته و جهت یافته و تبدیل شده به حرکت و به سازندگی مهره‏هایی که این حکومت سنگین و بلند به آن احتیاج دارد.   

مرا که با تو شادم پریشان مکن...

صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم

تا به کی در غم تو ناله ی شبگیر کنم

دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود

مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم

آن چه در مدت هجر تو کشیدم هیهات

در یکی نامه محالست که تحریر کنم

با سر زلف تو مجموع پریشانی خویش

کو مجالی که سراسر همه تقریر کنم

آن زمان کارزوی دیدن جانم باشد

در نظر نقش رخ خوب تو تصویر کنم

تفسیر کهیعص از زبان امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف

... سعد بن عبدالله قمی گوید: عرض کردم: ای فرزند رسول خدا مرا از تاویل «کهیعص» خبر ده.

فرمود: این حروف (رمز)، از اخبار غیبی است که خدا بنده اش زکریا را بدان آگاه ساخت، و سپس آن را برای محمد صلی الله علیه و آله نقل فرمود: و شرحش این است که زکریا از خدای خود درخواست کرد که به او نام های پنج تن را بیاموزد.

پس جبرئیل بر او فرود آمد، و آن ها را به وی آموخت. زکریا چون محمد و علی و فاطمه و حسن علیهم السلام را یاد می کرد، تاراحتی اش برطرف می شد، و گرفتاریش از میان می رفت. ولی چون حسین علیه السلام را یاد می کرد، گریه گلویش را می گرفت و مبهوت می  گردید، یک روز عرض کرد:

« ای معبود من، مرا چه می شود که چون چهار نفر از ایشان که درود بر همگی آن ها باد را یاد می کنم، به یاد آنان از غم های خود آرام می گیرم، و چون حسین علیه السلام را یاد می کنم، از چشمم اشک می ریزد و ناله ام بلند می شود».

پس خدای بلند مرتبه، او را از داستانش خبر داده پس فرمود: «کهیعص» که «کاف» نام «کربلا» است و «ها» «هلاکت عترت» است، و «یا» «یزید» می باشد، که بر او لعنت باد که او بر حسین علیه السلام ستم می کند، و «عین» «عطش او» ( عطش حسین علیه السلام) است، و صاد «صبر او» است.

زکریا تا این مطلب را شنید، نالان و غمگین گردید؛ و تا سه روز از مسجد خود بیرون نیامد؛ و به مردم اجازه نداد تا در نزدش روند، و شروع به گریه کرد، و ناله سر داد، و این عبارت نوحه خوانی اوست:

ای معبود من، آیا بهترین آفریده خود را به واسطه ی فرزندش دی سوخته خواهی کرد ؟! (ای اله من) آیا بلای این مصیبت را بر آستانش فرود می آوری؟!

ای معبود من، آیا لباس این مصیبت را بر تن علی و فاطمه علیهم السلام خواهی پوشاند؟!

ای اله من، آیا گرفتاری این فاجعه را در محیط زندگی آن ها وارد می کنی ؟!

سپس همچنان گفت:

خدایا! فرزندی به من روزی فرما که در پیری چشمم بدو روشن شود. و او را وارث و جانشین من کنی، و مقام او را نسبت به من چون مقام حسین علیه السلام قرار ده؛ و چون او را به من دادی؛ مرا فریفته ی دوستی او فرما، به غم شهادت او گرفتارم کن، همچنان که حبیبت محمد _ که درود خدا بر او و خاندانش باد_ را به غم فرزندش گرفتار می کنی.

پس خداوند یحیی علیه السلام را به او ارزانی فرمود؛ او را به غم شهادت وی گرفتار کرد...

فرازی از زیارت ناحیه مقدسه

سلام بر آن که بدنش به خون آغشته شد

سلام بر آن که حرمت خیمه هایش شکسته شد

سلام بر گریبان های چاک خورده

سلام بر آن لب های خشکیده

سلام بر آن جان های رنج دیده

سلام بر آن خون های ریخته شده

سلام بر آن سرهای بالای نیزه رفته

سلام بر آن زنان بیرون شده از حرم

سلام بر علی اکبر

سلام برآن فرزند شیرخوارش

سلام بر بدن هایی که کالا و جامه های آنان را گرفتند

سلام بر آن دفن شده های بدون کفن

سلام بر آن سر های جدا شده از بدن ها

سلام بر آن  کسی  که پیمانش شکسته شد

سلام بر آن کسی که حرمتش شکسته شد

سلام بر کسی که ظالمانه خونش ریخته شد

سلام بر آن که با خون زخم هایش غسل داده شد

سلام بر آن که از جام نیزه ها جرعه نوش شد

سلام بر آن مظلومی که خونش مباح شد

سلام بر آن که از قفا سرش را بریدند

سلام بر آن که رگ گردنش را بریدند

سلام بر محاسن به خون خضاب شده

سلام بر آن گونه خاک آلوده

سلام بر آن دندانی که با چوب خیزران بر آن نواخته شد

سلام بر آن سر بالای نیزه رفته

سلام بر تو ای مولای من و بر فرشتگانی که بر گرد گنبد بارگاهت و بر اطراف مزارت می گردند و در صحن و سرای آستانت طواف می کنند

"رابطه و توجهات امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف به امام حسین علیه السلام و شیفتگانش "

آجرک الله یا صاحب الزمان فی مصبیت جدک