غذای روح

* بسم الله الرحمن الرحیم * 

یکی از راه های حفظ دین ، کنترل کردن کتاب ها و مجلاتی است که انسان مطالعه می کند ، یا نوارهایی که گوش می کند ، یا فیلم هایی که می بیند . همه ی اینها باید حساب شده باشد و تا انسان مطمئن نشده است که آنچه می خواند یا می بیند یا می شنود از لحاظ فکری و اعتقادی سالم می باشد و او را نسبت به اعتقادش سست نمی کند ، نباید سراغ آن برود . هر کتابی را نباید خواند . پای صحبت هر کسی نباید نشست . دروازه ی دل را به سوی هر بیگانه و نااهل نباید گشود . همان گونه که انسان غذایی را که می خواهد بخورد ، تا مطمئن از سلامتش نشود ، استفاده نمی کند و از هر جایی و هر کسی آن را تهیه نمی کند . افکار و آراء و اندیشه ها را هم نباید از هر کسی گرفت و به هر کسی اعتماد کرد . قرآن به ما چنین سفارش می کند : " انسان باید در غذای خود نظر کند ( که چه چیزی را بخورد و چه چیزی را نخورد . ) " 

این غذا ، هم شامل غذای جسم و بدن آدمی می شود و هم غذای روح و فکر آدمی را در بر می گیرد . به همین جهت در حدیثی از امام باقر ( علیه السلام ) در پاسخ سوال راوی از " طعامه " در آیه ی شریفه چنین آمده است : " منظور از طعام علم اوست که کسب می کند ، باید نظر کند که از چه کسی آن را می گیرد . "   

گاهی انسان به نام تحقیق و از روی انگیزه های به ظاهر روشنفکرانه ، سراغ کتاب ها و مقالاتی می رود که از نظر علمی صلاحیت کافی را برای تشخیص درست و نادرستِ آن ندارد و آن وقت به خیال تحقیق ، آنچه را معتقد بوده به آسانی از دست می دهد و کم کم در آنچه یقین داشته شک می کند و آن گاه به خودش می آید که دیگر کار از کار گذشته و آن چنان فکر و قلبش از سخنان باطل و افکار انحرافی پر شده که دیگر سخن حق جایی در روح و قلب او ندارد و نسبت به هر فکر صحیحی ، موضعی خصمانه می گیرد .  

این کوری دل ممکن است با خواندن یک مقاله در یک روز – بین صبح تا غروب – واقع شود . زیرا مدت زمان انحراف ، بستگی به میزان قوت و ضعف بنیه ی ایمانی و علمی شخص دارد . اگر خیلی ضعیف باشد ، در مقابل یک طرز فکر به ظاهر زیبا اما در واقع فاسد ، نمی تواند مقاومت کند و به شک و تردید و سپس انکار می افتد . 

در احادیث ما نگه داشتن دین در زمان غیبت ، به نگه داشتن شاخه ی پر از خار در دست تشبیه شده است . این به خوبی سختی دینداری را در این زمان می رساند .
امام صادق ( علیه السلام ) می فرمایند :
" صاحب این امر ( ولایت و امامت ) غیبتی دارد که در آن زمان کسی که دین خود را حفظ نماید مانند کسی است که شاخه ی پر از خار قـَتاد (1) را با دست بتراشد . ( سپس حضرت این کار را با اشاره ی دست مجسم فرمودند . ) پس کدام یک از شما می تواند تیغ قـشتاد را با دست خود بـِکَند؟! ... صاحب این امر غیبتی دارد . پس بنده باید تقوای الهی را حفظ نماید و دین خود را رها نکند . " 

1 . قتاد نام درختی سخت است که خارهای آن مانند سوزن است . در عربی برای کارهای بسیار سخت و دشوار ، تراشیدن خارهای قتاد با دست ، به عنوان ضرب المثل به کار می رود . 

از کتاب معرفت امام عصر ( علیه السلام )
   

گر إذن رسد نگار ما هم برسد
                  در موسم گل بهار ما هم برسد
                                         گر ما همه یک صدا ، صدایش بکنیم
                                                             والله که شهسوار ما هم برسد

یا حق ...