فراموشی !!

« بسم الله الرحمن الرحیم » 

مردن یاد امام ( علیه السلام ) در زمان غیبت

امتحان غیبت کار را به جایی می رساند که اکثر کسانی که معتقد به امامت امام غایب هستند ، از عقیده ی خود بر می گردند و دیگر چندان اسمی از احضرت نمی برند و یادی هم از آن بزرگوار نمی کنند .

صَقر بن اب دُلـَف می گوید : " از ابو جعفر محمد بن علی « امام جواد » ( علیه السلام ) شنیدم که می فرمایند : امام بعد از من پسرم علی است . امر او امر من ، و سخن او سخن من ، و اطاعت از او اطاعت از من است . و امام پس از او پسرش حسن است . امر او امر پدرش ، و سخن او سخن پدرش ، و اطاعت از او اطاعت از پدرش می باشد .
سپس حضرت سکوت فرمودند . عرض کردم : ای پسر رسول خدا ! پس امام بعد از حسن کیست ؟ حضرت ( علیه السلام ) گریه ی شدیدی کردند ، سپس فرمودند : بعد از حسن ، پسرش ، قائم به حق است که انتظار ( ظهورش ) می رود .
عرضه داشتم : ای پسر رسول خدا ، پرا ایشان « قائم » نامیده شده اند ؟ فرمودند : چون او زمانی قیام می کند که یادش مرده است و اکثر معتقدان به امامت وی ، از عقیده ی خود باز گشته اند . " ( 1 )

آری ؛ آن قدر بی وفایی و قدر ناشناسی نسبت به امام زنده در زمان غیبت زیاد می شود که نام و یاد ایشان در جامعه می میرد و اکثر شیعیانش آن اعتقادی را که باید به امامت ایشان داشته باشند ، از دست می دهند . 

1 ) کمال الدین ، باب 36 ، ح 3 .

از کتاب معرفت امام عصر ( علیه السلام )  

غزل غم  

در دل خود کشیده ام نقش جمال یار را
پیشه ی خود نموده ام حالت انتظار را
ریخته دام و دانه شه ، از خط و خال خویشتن
صید نموده مرغ دل ، برده از او قرار را
سوزم و سازم از غمش ، روز و شبان به خون دل
تا که مگر ببینم آن طره ی مشک بار را
دولت وصل او اگر یک شبی آیدم به کف
شرح فراق کی توان داد یک از هزار را
چشم امید دوختن ، بر ره وصل تا به کی
برده شرار نار غم ، از کفم اختیار را
ای مه برج معدلت پرده ز چهره بر فکن
شو ز چشم عاشقان ، ز آب کرم غبار را
سوختگان خویش را کن نظر عنایتی
مرهمی از کرم بنه این دل داغدار را
حیران را به جلوه ای از رخ خویش مات کن
تا رهد از خودی خود ترک کند دیار را  

« علامه میرجهانی » 

 

یا حق ...